In de maatschappij van nu hoor je mensen best vaak zeggen: ‘Zorg goed voor jezelf hoor!’ De cynicus zegt er achteraan: ‘Een ander doet het niet voor je.’ Je moet vooral aan jezelf denken en voor jezelf opkomen. Soms krijg ik het gevoel dat we iets kwijt geraakt zijn. Wat is er mis met zorgen voor een ander? Zorgen voor een ander is iets anders dan betuttelen of de verantwoordelijkheid over te nemen. Zorgen voor is in mijn beleving oog hebben voor.
Een simpele glimlach of een belangstellende vraag. Om te kunnen zorgen voor een ander, zonder dat je die ander verstikt of betuttelt, moet je bewust zijn van jezelf. Waar sta jij. Weet je zelf wat je nodig hebt om goed te kunnen functioneren? En durf je zonodig hulp te vragen?
In de communicatie valt het me ook op dat we als mens geneigd zijn om met onszelf bezig te zijn. Is het niet met het formuleren van het antwoord, dan is het wel met het beoordelen van datgene wat gezegd wordt. Wat zorgt er nu voor dat interactie als vanzelf gaat en dat de energie stroomt?
Ik denk dat echte communicatie, daar waar iedereen op de een of andere manier naar hunkert, ontstaat als je je kan geven aan de ander zonder de angst jezelf te verliezen. Om jezelf niet te verliezen is het nodig om te weten wie je bent, waar je staat en wat je wil en welke behoeftes je hebt. Dan sta je geaard en is er ruimte in je hart voor de ander. Dan hoef je niet elke opmerking te beoordelen of met een weerwoord te beantwoorden. Dan kan je de ander laten praten en dan rest jou 1 ding: echt begrijpen wat de ander zegt.
Ik pleit voor attentie voor de ander. Als iedereen oog voor elkaar heeft, dan kan niemand zeggen dat hij of zij zich niet begrepen voelt. Ik weet het, dit is utopie. Toch hoop ik dat meer mensen gaan begrijpen dat als ze zichzelf durven loslaten en gericht durven zijn op de ander er ruisloze communicatie ontstaat.
