Als relatief buitenstaander in mijn rol als interim-leidinggevende is het mij een genoegen om een kijkje te mogen nemen in de keuken van een organisatie. De organisatie heeft zo zijn gewoontes en onhebbelijkheden. Nu kan ik 2 dingen doen. Ik kan alles op de kop zetten en mijn team en organisatie onderhevig maken aan mijn eigen normen of ik kan kijken hoe ik aan kan sluiten zonder mijn eigen normen te verloochenen.
Welke normen kies je?
De makkelijkste weg is om het team aan te laten passen aan mijn eigen normen. Alhoewel, dat ligt natuurlijk ook aan de grootte van het team en aan de volgzaamheid van de medewerkers en aan de macht die ik dan kan uitoefenen.
Een veel lastigere manier is om te kijken hoe mijn normen aan kunnen sluiten bij de normen van het team. De mensen zaten er immers al voordat ik kwam. En niet alleen mijn manier is heilig of mijn normen zijn leidend. Als leidinggevende vind ik het een uitdaging om aan te sluiten bij dat wat er al is en om de intrinsieke motivatie van de medewerkers te triggeren. Natuurlijk wel door het creëren van de context waarin zij kunnen groeien.
Samen naar de top.
Als leidinggevende mag ik helpen om de medewerkers naar een grotere hoogte te brengen. Niet mijn hoogte, maar een samen bepaalde hoogte. Door mijn medewerkers te dienen zorg ik ervoor dat zij succesvol zijn en hun succes is dan ook mijn succes.
Soms lukt het niet om af te stemmen. Dan voel ik me kriegel en zou ik het liefst iedereen laten zijn zoals ik wil dat ze zijn. Gelukkig laten mensen zich niet dwingen. Iedereen werkt naar vermogen en als ik teveel vraag, dan zit ik uiteindelijk met overspannen of niet gemotiveerde mensen.
Kortom, leiding geven is niet de makkelijkste taak. Het is schipperen tussen je eigen manier van doen en dat van je medewerkers. Ik vind het een uitdaging om zo leiding te geven dat mijn mensen tot hun recht komen en ik mezelf niet verloochen. Er zijn dagen waarop dat lukt en er zijn dagen waarop dat niet lukt. Wat is het heerlijk om mens te zijn.
