Hoge en lage context culturen: de verschillen

Culturen kunnen op veel gebieden van elkaar verschillen. De Amerikaanse antropoloog Hall maakte een verdeling tussen de culturen, namelijk hoge en lage context culturen. In een hoge context cultuur wordt indirect en impliciet gecommuniceerd. Hier komt vaak veel achtergrond informatie bij kijken. In een lage context cultuur daarentegen wordt direct en expliciet gecommuniceerd. Wanneer je meer inzicht hebt in deze verschillen wordt het makkelijker iemand met een andere culturele achtergrond te begrijpen, om verschillen te benoemen en te overbruggen.

Hoge context culturen vind je in Azië, Zuid-Europa, Midden-Oosten, Latijns-Amerika, Afrika en in de landen rondom de Middellandse Zee. In deze culturen gaat men ervan uit dat misinterpretatie vrijwel onmogelijk is. Meestal zijn dit ook groepsculturen en een half woord is al voldoende om elkaar te begrijpen. Als je iets vraagt aan iemand uit een hoge context cultuur, zal je geen duidelijk antwoord krijgen. Je moet zoeken naar de onderliggende betekenis. Ook kan ‘ja’ zowel ‘ja’ als ‘nee’ betekenen.

Lage context culturen vind je in Noordwest-Europa, Noord-Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland. Alles wordt zo expliciet mogelijk verwoord om misinterpretatie te voorkomen. Achtergrondinformatie die belangrijk is om iets efficiënt te bespreken, nemen significante proporties aan. Denk hierbij aan: agenda’s, notulen, contracten enz.

Verschillen

Praktijkvoorbeeld

In een bedrijf zitten 4 vrouwen op een kamer, waarvan 1 vrouw een hoge context cultuur achtergrond heeft. Tussen de bedrijven door pakt zij haar mobiel en sms’t en telefoneert met familie en vrienden. De andere 3 vrouwen zijn gefocust aan het werk en ergeren zich aan haar. Ze vinden de manier van werken van hun collega niet efficiënt. De andere vrouw begrijpt het probleem niet. Voor vrienden en familie moet je er toch gewoon zijn?

Hoe is dit te verklaren? De vrouw ziet geen probleem in deze situatie, omdat in een hoge context cultuur werk en privé door elkaar heen lopen. Privé-zaken zijn vaak belangrijker dan werkzaken. De andere vrouwen ergeren zich, omdat het in een lage context cultuur gebruikelijk is om onderscheid te maken tussen privé en werk. Zo kunnen mensen in hoge context cultuur jaren met elkaar samenwerken, maar nooit bij elkaar over de vloer zijn geweest.

Expliciete en impliciete communicatie

Iemand uit een hoge context cultuur vraagt jou je huis te beschrijven. Jij vertelt dat het een rijtjeshuis is met 3 verdiepingen en een kleine tuin op het zuiden. De ander kan deze informatie niet plaatsen, omdat de context ontbreekt. Hij vraagt zich af waar het ligt, aan een drukke straat, in het centrum, of het gezellig is enz. Wanneer hij zijn huis zou beschrijven zou hij naast de feiten ook zaken beschrijven zoals de historische achtergrond, de sfeer, de omgeving enz. In dit geval begrijp jij niet waarom hij achtergrondinformatie erbij vertelt. Jij wacht op een beschrijving van het huis.

Natuurlijk is het niet altijd zo zwart wit. Mensen uit een hoge context cultuur die al langere tijd in Nederland wonen, kunnen ook expliciet communiceren. Ook is het niet altijd zo, dat iemand uit een lage context cultuur altijd expliciet communiceert.

Jij als teamleider kunt ook met dit verschil te maken krijgen, bijvoorbeeld wanneer je feedback geeft. Een voorbeeld: Een teamleider probeert medewerkers met een hoge context cultuur achtergrond aan te spreken op hun gedrag. Hij doet dit vrij direct en zegt waar het op staat. Vooral het te laat komen irriteert hem. De medewerkers voelen zich aangevallen en dragen veel argumenten aan waarom ze te laat zijn in plaats van hun gedrag aan te passen. De teamleider heeft nagedacht over het probleem en  komt met een oplossing. Hij gaat rustig aan tafel zitten met de betreffende medewerkers, legt uit waarom hij zo geïrriteerd is en vertelt over het verschil in tijdsbeleving. Door begrip te tonen en uitleg te geven lukt het hem de medewerkers op een positieve manier mee te krijgen in een positieve gedragsverandering.

Hoe zit dat met tijdsbeleving?

Stel je hebt een afspraak gemaakt met iemand, maar diegene komt een half uur te laat en ziet hier het probleem niet van in. Jij vindt dit niet netjes en bent van mening: afspraak is afspraak. Dit betekent dat jij een monochrone tijdsbeleving hebt en de ander een polychrone tijdsbeleving.
Monochrone tijdsbeleving, wat kenmerkend is voor lage context culturen, houdt in dat je één ding tegelijk doet, je daarop concentreert en anderen niet stoort en je tijd ordent. Polychrone culturen beschouwen dit als inflexibel en inefficiënt.
Polychrone tijdsbeleving, wat kenmerkend is voor hoge context culturen, houdt in dat je meerdere dingen tegelijk doet, je niet stoort aan onderbrekingen en tijd niet ordent. Monochrone culturen beschouwen dit als chaotisch en onbeleefd.
Om intercultureel te groeien is het belangrijk om iemand met een andere tijdsbeleving beter te leren kennen. Zo kun je wederzijds vertrouwen opbouwen en betere afspraken maken.

Denkwijzes

Het verschil in monochrone tijdsbeleving en polychrone tijdsbeleving is ook terug te vinden bij de verschillende denkwijzes. De informele denker denkt vanuit een polychrone tijdsbeleving terwijl de formele denker denkt vanuit een monochrone tijdsbeleving.
In alle culturen komen alle denkwijzes voor. Echter in lage context culturen is het geaccepteerd om aangesproken te worden op tijd en is het geaccepteerd om volgens schema’s te werken. De tijd is in deze culturen geaccepteerd als leidraad voor de tijdsbeleving. Informele denkers hebben zich hierop aangepast. In hoge context culturen gaat men veel meer uit van de relatie en minder vanuit efficiëntie. Dat vraagt voor de formele denker een dus nog grotere aanpassing.

Bronnen:
- Nunez, C., Nunez, R. en Popma, L. (2010). Interculturele communicatie: van ontkenning tot wederzijdse integratie, Assen: Van Gorcum.
- Claes, Marie-Therese (2007). Culturele waarden en communicatie in internationaal perspectief, Bussum: Uitgeverij Coutinho.